مدح و ولادت حضرت سجاد امام زین العابدین علیه‌السلام
ناگـهـان بـانگِ هَـل اَتیٰ پیـچـید در دل صـورهـا، صدا پـیـچـید صـوت شـیـریـن ربَّـنـا پـیـچـیـد عــطـر سـجــادۀ خــدا پـیـچــیـد مُـرشـد اهـل دین! سـلامٌ علیک سَیِّـدُ الـسّـاجـدین! سـلامٌ عـلیک نغـمـۀ چَـنگ و ضَربِ دف آمد مــوســمِ شــادی و شـعــف آمـد مِــی عُــشّــاق از نــجــف آمــد دادِ کـعــبـه از آن طــرف آمـد: گــوش‌هــا! بـشـنـویـد فــریــادم عـاشـقِ ســیـنـه‌چـاکِ ســجــادم مـاه، نِـعـمَ الْـبَـدَل* گرفت تو را حُسن، ضربُ المثل گرفت تو را شعر، بیتُ الغـزل گرفت تو را تا پـدرجـان بـغـل گـرفت تو را شـبِ مــیــلاد، کــربــلا رفـتـی بـیـن آغـوشِ عـشـقِ مـا رفـتـی مــا ذبـــیــحِ نــگـــاهِ دلــداریــم بــخــدا ســـرســپــردۀ یـــاریــم دار بــر دوش، مـثـلِ تَــمّـاریـم با عـلـی‌هـا چـه عـالـمـی داریـم شَـرَفُ الـشَّـمـس مَشـرِقِـیـنی تو دومــیــن حـیـدر حــسـیـنـی تـو عـشـق تـزریق کـرده در جانت تـا پــدر کـرده بـو‌ســه‌بــارانـت عـمّه می‌گـفـت: ای به قـربـانت به عـمـویت کـشـیـده چـشمـانت چشمه‌ای، رو به جو نخواهی زد با ابـالـفـضـل، مـو نخـواهی زد فـرشِ پشتِ درِ تو از پرِ ماست بــامِ تـو لانـۀ کــبـوتــرِ مـاسـت خـانـه‌ات سـرپـنـاهِ آخـرِ مـاست مـادرت آبـرویِ کـشـورِ ماست با تـو مـا نـیـز جـزءِ این ایـلـیـم عـجـمـی زاده‌ایــم، فـامـیــلــیــم هر که در کویِ وحدتِ تو دوید از همه غـیر رَبِّ خـویش بُـرید بـال هـرکه عـروج را فـهـمـیـد از صحیفه به صحن عرش رسید مَـلَـک وحـی اگـر جـلـیـل شـده بــا دعــایِ تـو جــبـرئـیـل شـده قَطـرۀ نُطقِ تو خودش دریاست واژه‌هایت عجـیب، بی‌هـمتاست مــنـبـرت بـانـیِ تـحـول‌هـاسـت خطبه‌ات مُهرِ ثبتِ عاشوراست از تــو داریــم نــوحــه و دم را از تــو داریــم ایـن مُــــحرم را غـمِ من را حـضور تو کـم کرد عـشـق را بین سـیـنـه‌ام دم کرد گـنـبـدت را دلـم مُـجَــسَّـم کـرد حَـرَمت را درست خـواهم کرد در بـقـیـعـت به پا کـنم، عَـلَـنی! اوّلــیــن چــایــخــانـۀ حَـسَــنـی کـاشی‌اش پُـر لَـعاب خواهد شد دلِ زُوّار آب خــــواهـــد شــــد آبِ حـوضش شراب خواهد شد صحـن‌ها، انـقـلاب خـواهـد شد کـنج هر صحـن، انجـمن داری تا خودِ صبـح، سـیـنه زن داری در حرم عطر ناب خواهم ریخت مثل مشهد، گلاب خواهم ریخت مشک بر دوش، آب خواهم ریخت یـادِ طفـلِ ربـاب خـواهم ریخت سهم جسمِ ضریح تو، تب نیست بی‌حـیا دور عـمه زیـنب نیست |